Na początku lat 70 Carlo Abarth na stałe związał się z koncernem Fiata, sprzedając swoją firmę pod skrzydła włoskiej marki. Abarth stał się działem odpowiedzialnym za przygotowywanie samochodów, bardzo intensywnie angażując się rajdy samochodowe. Efektem wspólnych prac były dwa modele Abartha, 124 i 131, z czego ten drugi odnosił znaczne sukcesy pod koniec lat 70’. To były też czasy, w których koncern Fiata inwestował większe środki finansowe w rajdy samochodowe, niż w tym samym czasie inne marki w Formułę 1.
Z początkiem lat 80’ Abarth łączy swoje siły z Lancią, w efekcie powstał projekt Lancii 037 bazujący na modelu Lancia Montecarlo. Był to wynik współpracy Pininfarina, Abarth, Dallar i menedżera projektu, inżyniera Sergio Limone. Model 037 zapisał się na stałe w historii sportów motorowych, pomimo, iż lata chwały nie trwały zbyt długo. Po wprowadzeniu Lancii 037 do rajdowych mistrzostw świata w 1982 roku nie odniesiono zbyt wielu sukcesów, przede wszystkim ze względu na liczne usterki i w następstwie wycofywanie się z rajdów. Jedyny i kluczowy sukces Lancia 037 odniosła rok później wygrywając konstruktorskie mistrzostwo świata wraz z legendami sportów motorowych za kierownicą. Walter Röhrl i Markku Alen w tamtym roku osiągali wspaniałe wyniki, pomimo obecnych już wtedy w rajdach samochodów z napędem na obie osie. To przecież one po tym roku całkowicie zdetronizowały napędy RWD z rajdowych mistrzostw świata. W 1983 roku Walter Rohl z matematycznego punktu widzenia, miał szansę na sięgnięcie po tytuł mistrza świata za kierownicą Lancii. Niestety, zarówno Rohl, jak i Alen wycofali się z ostatniego rajdu, tym samym mistrzem świata został weteran Hannu Mikkola w Audi Quattro. Era B-grupowych samochodów z napędem na tylną oś dobiegła końca.
Lancia Abarth SE 037 była ostatnim konkurencyjnym samochodem rajdowym napędzanym na tylną oś z centralnie umieszczonym silnikiem. To właśnie ten model, jako ostatni z takim napędem, zdobył mistrzostwo świata konstruktorów w rajdach samochodowych w 1983r. Złota era dobiegła końca, sport motoryzacyjny zmienił się na zawsze za sprawą nowszej generacji samochodów napędzanych na cztery koła. Po roku 1983 nastąpiły cięcia kosztów i powolne wycofywanie się z rajdów samochodów napędzanych tylko na tylną oś. Nie miały szans na rywalizację z modelami Audi Quattro i Peugeot 205 T16.
Aby mogła powstać rajdowa wersja samochodu, przepisy nakazywały produkcję cywilnego modelu w ilości minimalnej 200 sztuk, po to by otrzymać homologację. Lancia była skonstruowana z myślą o szybkości, prostej obsłudze i możliwie najlepszym prowadzeniu. Zamysłem była prosta mechaniczna obsługa, co za tym idzie usuwanie wszelkich problemów lub wymiana podzespołów z pomocą klucza 19mm.
Lancia Stradale, taką nazwę przyjęła uliczna wersja, wyposażona była w doładowany mechanicznie 4 cylindrowy silnik o pojemności 2 L i mocy 205 KM. Wersje B-grupowe legitymowały się mocą pomiędzy 255 a 280 KM. Model ze zdjęcia to prototyp wersji rajdowej, oznaczony numerem seryjnym 001! Był własnością Abartha, by następnie przejść w ręce inżyniera Sergio Limone.
W maju 2016 roku samochód był do kupienia na aukcji Bonhams w Monaco, przewidywana cena to 320-400 tys. euro. Chyba w dalszym ciągu jest do kupienia, jeśli ktoś zainteresowany 🙂